ข้าพเจ้าเห็นบุรุษผู้หนึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์สูงสุด
บรรดาทูตสวรรค์กราบสักการะบุรุษผู้นั้น ขับร้องเป็นเสียงเดียวกันว่า
“นี่คือท่านผู้ทรงอำนาจบังคับบัญชาที่คงอยู่นิรันดร”

โปรดเถิด พระเจ้าข้า
โปรดทรงพระกรุณาตอบสนองคำวอนขอ
จากประชากรของพระองค์
ให้เขาทั้งหลายแลเห็นชัดเจนว่าควรต้องทำอะไร
และเมื่อเห็นแล้วจะได้ปฏิบัติให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี
ทั้งนี้ ขอพึ่งพระบารมีพระเยซูคริสตเจ้า
พระบุตรผู้ทรงจำเริญและครองราชย์
เป็นพระเจ้าหนึ่งเดียวกับพระองค์ และพระจิต ตลอดนิรันดร

%paraพี่น้อง ตามที่พระจิตเจ้าตรัสไว้ในพระคัมภีร์ว่า “วันนี้ ถ้าท่านทั้งหลายได้ยินพระสุรเสียงของพระองค์ จงอย่าทำใจแข็งกระด้างเหมือนคราวกบฏ เมื่อเขาทดลองพระองค์ในถิ่นทุรกันดาร ครั้งนั้นบรรพบุรุษของท่านทดลองเรา พิสูจน์เรา ทั้งๆ ที่เห็นกิจการของเรามาแล้วตลอดเวลาสี่สิบปี เราจึงเอือมระอาชนรุ่นนั้นและกล่าวว่า ‘พวกนี้มีใจหลงผิดอยู่เสมอ ไม่เคยรู้จักวิถีทางของเราเลย’ และเราปฏิญาณขณะที่กำลังโกรธว่า เขาทั้งหลายจะไม่ได้เข้าสู่ที่พักผ่อนของเรา

%paraพี่น้องทั้งหลาย จงระวังอย่าให้ผู้ใดมีจิตใจเลวร้ายไร้ความเชื่อจนถึงกับแยกตัวออกจากพระเจ้าผู้ทรงชีวิต แต่จงตักเตือนกันทุกวันตลอดเวลาที่ยังเรียกได้ว่า ‘วันนี้’ เพื่อมิให้ท่านคนใดคนหนึ่งมีใจแข็งกระด้างไปเพราะเล่ห์กลของบาป เราร่วมเป็นร่วมตายกับพระคริสตเจ้าอยู่แล้ว หากเราจะยึดความไว้วางใจที่เรามีอยู่
ตั้งแต่ต้นให้มั่นคงจนถึงที่สุด”

(เพลงที่ 48) ในวันนี้ ถ้าท่านได้ยินเสียของพระองค์ ก็อย่าทำใจแข็งเลย

ก. มาเถิด เราจงกราบนมัสการพระองค์
เราจงคุกเข่าลงเฉพาะพระพักตร์องค์พระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงสร้างเรา
เพราะพระองค์ทรงเป็นพระเจ้าของเรา
และเราเป็นประชากรที่ทรงเลี้ยงดูดุจฝูงแกะ
เป็นฝูงแกะที่พระองค์ทรงนำ

ข. “ท่านอย่าทำใจให้แข็งกระด้างเหมือนที่เมรีบาห์
เหมือนในวันนั้นที่มัสสาห์ในถิ่นทุรกันดาร
เมื่อบรรพบุรุษของท่านทดลองเรา
เขาทดสอบเรา แม้ได้เห็นการกระทำของเราแล้ว”

ค. เราเอือมระอาคนรุ่นนั้น เป็นเวลานานสี่สิบปี
และพูดว่า “เขาทั้งหลายเป็นประชาชนที่มีใจไม่เที่ยงตรง
เขาไม่ยอมรู้จักทางของเรา ดังนั้น เราจึงปฏิญาณด้วยความโกรธ
ว่าเขาทั้งหลายจะไม่มีวันได้เข้าในที่พักผ่อนของเราเลย”

อัลเลลูยา อัลเลลูยา
พระเยซูเจ้าทรงประกาศข่าวดีเรื่องพระอาณาจักร
ทรงรักษาโรคและความเจ็บไข้ทุกชนิดของประชาชน
อัลเลลูยา

%paraเวลานั้น ผู้เป็นโรคเรื้อนคนหนึ่งมาเฝ้าพระองค์ คุกเข่าอ้อนวอนว่า “ถ้าพระองค์พอพระทัย พระองค์ย่อมทรงรักษาข้าพเจ้าให้หายได้” พระเยซูเจ้าทรงสงสารตื้นตันพระทัย จึงทรงยื่นพระหัตถ์สัมผัสเขา ตรัสว่า “เราพอใจ จงหายเถิด” ทันใดนั้น โรคเรื้อนก็หาย เขากลับเป็นปกติ พระเยซูเจ้าทรงให้เขาไปทันที ทรงกำชับอย่างแข็งขันว่า “ระวัง อย่าบอกอะไรให้ใครรู้เลย แต่จงไปแสดงตนแก่สมณะ และถวายเครื่องบูชาตามที่โมเสสกำหนด เพื่อเป็นหลักฐานแก่คนทั้งหลายว่า ท่านหายจากโรคแล้ว” แต่เมื่อชายผู้นั้นจากไป เขาก็ป่าวประกาศกระจายข่าวไปทั่ว จนพระองค์ไม่อาจเสด็จเข้าไปในเมืองได้อย่างเปิดเผยอีกต่อไป พระองค์จึงประทับอยู่นอกเมืองในที่เปลี่ยว แม้กระนั้น ประชาชนจากทุกทิศก็ยังมาเฝ้าพระองค์